Bekend is het woord van een Duitse dichter: ‘Niet naar rust verlang ik, maar naar stilte’. Wanneer het werk zich opstapelt – dat is niet erg. Maar als het rumoer van deze wereld ons overal achtervolgt, als we niet ergens een plekje hebben, waar het stil is, dan missen we veel. Toch is er iets, dat nog veel belangrijker is dan een stil plekje in deze wereld. Dat is de stilte in het hart! Vaak is het zo (en het leven geeft er aanleiding toe) dat niet alleen allerlei vragen van binnen wakker worden, maar dat we misschien aanklachten zouden willen uiten en we ons opstandig voelen.

Moeten we dat dan maar het zwijgen opleggen en terugdringen?
Nee, niet terugdringen zonder meer, maar overwinnen!
En overwinnen kunnen we de storm van binnen, door God te laten spreken tot ons. Waar Gods stem dóórdringt, daar wordt het stil.
En deze stilte is een lofzang tot eer van God.